Zaterdagochtend, tien over half 10. Het is nog rustig buiten. Er lopen al wel wat mensen door de straat, maar de meeste mensen zijn vermoedelijk nog lekker thuis aan het ontbijten of zich aan het klaarmaken voor de dag, net zoals ik. Ik stond namelijk pas om half 10 op. Ik heb heerlijk uitgeslapen!

Maar moest je niet vroeg op om spuiten te zetten? hoor ik je denken. Dat klopt. November vorig jaar werd er bij onze kat Damon diabetes gediagnosticeerd. Dat betekende dat hij elke twaalf uur insuline toegediend moest krijgen met een spuitje. ‘s Ochtends om half 8 en ‘s avonds om half 8. Ook in het weekend. Vier uur nadat hij insuline gespoten kreeg moest hij weer eten. Dan piekt namelijk de bloedsuikerspiegel en moet deze weer dalen met behulp van insuline.

Dit schema gooide onze routine overhoop. Opeens moest altijd iemand thuis zijn om Damon eten én een spuitje te geven. Ook stond er elke week een afspraak ingepland bij de dierenarts. In de eerste weken moest Damon ‘ingesteld’ worden. Dan werd er aan de hand van zijn glucosewaarden (bloedsuiker) bepaald hoeveel insuline hij precies toegediend moest krijgen. Des te hoger deze waarden, des te meer insuline hij moet krijgen. Als deze weer daalt, dan krijgt ‘ie weer minder insuline. Het was dus van belang om dat elke week door de dierenarts te laten controleren.

We begonnen met het toedienen van 2,5 eenheden insuline. Al snel zakte dat naar 2 eenheden, toen naar 1,5 eenheden, naar 1, naar een half en uiteindelijk zelfs een kwart. Dat was wel een uitdaging, want je kon dat niet goed op het spuitje aflezen. Hij hoefde steeds minder insuline toegediend te krijgen. Dat betekent dat Damon zich ook steeds beter voelde! We merkten dat ook. Hij was meteen weer wat speelser en actiever. 

Damon vond naar de dierenarts gaan nog steeds niet leuk. Op een gegeven moment had hij het zelfs door dat het weer tijd was. Ik trok namelijk vaak alvast mijn schoenen en jas aan, pakte daarna zijn reismand, zette deze in de gang bij de deur neer en pakte dan Damon erbij. Snel zette ik ‘m dan voor zijn reismand zodat hij erin ging. Maar zodra hij zag dat ik mijn schoenen aandeed dook hij al onder de bank. Ook bij de dierenarts zelf kon hij maar niet wennen aan de prikjes die de dierenarts in zijn oor deed. Er wordt namelijk met een kleine naald in het randje van zijn oor geprikt. Daar zijn namelijk de dunne aderen zichtbaar, waar de dierenarts een klein drupje bloed uit moet halen om zijn glucose te meten. Damon stribbelde hierbij altijd tegen. Als een baby moest ik hem dan in mijn armen houden, wel een beetje in een houdgreep!

Waar hij op een gegeven moment wel snel aan wende, maar nog steeds niet echt leuk vond, was de insulinespuit. Ik had een techniek bedacht. Eerst maakte ik de insulinespuit, daarna woog ik zijn eten af en gooide dat in zijn bakje. Hij viel meteen aan. Ik pakte dan snel een rolletje huid aan zijn zijkant (ik wisselde om en om) en zette de spuit erin. Ook aan het eetschema is Damon wel redelijk snel gewend geraakt. In het begin vond hij het maar vreemd dat hij zo weinig eten kreeg en jammerde hij veel om meer eten. Toen hij het eenmaal door had dat hij vier uur later, om half 12 ‘s ochtends, weer wat te eten kreeg werd ‘ie wel wat rustiger en jammerde hij niet meer zo veel. Rond 5 uur ‘s middags gaven we hem weer een beetje eten. Daarna dus om half 8 ‘s avonds weer en als laatste om half 12 ‘s avonds. Daarna sliep hij totdat het weer half 8 ‘s ochtends was. 

Inmiddels hoeft Damon helemaal geen insuline meer. Zijn glucosewaarden daalden elke week á twee weken, net zolang totdat deze waarden normaal waren voor een kat. Dus dat scheelt enorm. Damon hoeft nu namelijk niet meer elke week naar de dierenarts (pas weer met zijn jaarlijkse check-up aan het eind van het jaar) én belangrijker: hij hoeft geen insulinespuitjes meer! Maar ook voor ons scheelt het weer, want we hoeven niet meer elke dag stipt op bepaalde momenten Damon eten te geven en kunnen dus nu ook weer een dagje van huis. Ook scheelt het geld, want elke week naar de dierenarts gaan, plus insuline en spuitjes kopen, dat tikte wel aan. 

De dierenarts denkt dat het eten wat hij nu krijgt ervoor heeft gezorgd dat hij is hersteld van diabetes. We geven hem om deze reden nog steeds hetzelfde eten. Tot nu toe vind hij het ook nog steeds lekker, dus blijft dit zijn eten voor de komende jaren. Ik eindigde de vorige update met dat genezen van diabetes bij een kat bijna nooit gebeurt, maar Damon is daar een uitzondering op. Hij heeft grotendeels zijn leventje weer terug. 

Damon is weer blij en wij zijn weer blij. Behalve dan in het weekend. Dan blijft Damon ‘s ochtends, als hij merkt dat ik eenmaal wakker ben, alsnog net zo lang commanderen totdat ik uit bed stap en hem eindelijk zijn eten geef. Het is wel minder eten dan wat hij kreeg voordat hij diabetes had, maar het is wel eten zónder erna een spuitje te krijgen!